Ustawa z dnia 28 grudnia 2018 r. o zmianie ustawy o podatku akcyzowym oraz niektórych innych ustaw, zwana w niektórych kręgach ustawą o cenach prądu, została bez poprawek przyjęta przez Senat i podpisana przez Prezydenta.

Z całym szacunkiem dla zagadnienia dotyczącego pomocy publicznej, moją pełną atencję otrzymał art. 6 tego legislacyjnego arcydzieła.

Zgodnie z tym przepisem przedsiębiorstwo energetyczne wykonujące działalność gospodarczą w zakresie obrotu energią elektryczną, które po dniu 30 czerwca 2018 r. zawarło umowy sprzedaży energii elektrycznej lub umowy kompleksowe z ceną lub stawką wyższą niż:

1)     określona w umowie obowiązującej przed 30 czerwca 2018 roku,

2)     wskazana w cenniku, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 2 (w przypadku nowych klientów)

ma obowiązek zmiany warunków tej umowy ze skutkiem od dnia 1 stycznia 2019. Sama zmiana ma nastąpić do 1 kwietnia 2019 roku (prima aprilis).

Obowiązek polega na zmianie ceny energii na cenę nie wyższą niż wskazana w cenniku z art. w art. 5 ust. 1 pkt 2, czyli nie wyższą niż stosowana w dniu 30 czerwca 2018 r., z uwzględnieniem nowej stawki podatku akcyzowego na energię elektryczną określonej komentowaną ustawą.

Oznacza to obowiązek powrotu do ceny sprzed 30 czerwca 2018 roku. Tak po prostu.

Wszystko to okraszono przepisem karnym. Zgodnie z art. 18 ust. 1  Ustawy karze pieniężnej podlega ten, kto nie przestrzega obowiązków, o których mowa w art. 5 lub w art. 6 Ustawy.

Natomiast wysokość tej kary pieniężnej nie może przekroczyć 5% przychodu ukaranego przedsiębiorcy, wynikającego z działalności koncesjonowanej, osiągniętego w poprzednim roku podatkowym. W tym zakresie mamy więc złagodzenie maksymalnej wysokości kary. Co jest przyczyną tej łagodności ustawodawcy – nie wiadomo. 

Wiadomo natomiast, że te same mechanizmy, które pozwoliły dokonać podwyżek w roku 2018, pozwolą na ich powtórne wykonanie już po obowiązkowej obniżce.